330 χιλιόμετρα

Ξημέρωνε Τετάρτη όταν έφυγε η κυρία Ζωή — ανεύρυσμα, μια κι έξω, στα εξηνταπέντε. Ο Σπύρος έφτασε στα Τρίκαλα Τετάρτη μεσημέρι· οδήγησε 330 χιλιόμετρα άυπνος και μ’ ό,τι τραγούδια είχε ένα στικάκι ξεχασμένο στο ντουλάπι. Του ‘χανε πει —ψέματα— πως θα προλάβαινε τη θεία του ζωντανή. Πάνω στη φούρια δεν πήρε μαζί του ούτε κινητό, ούτε ρούχα· μέχρι το βράδυ της Παρασκευής την έβγαλε μ’ ό,τι φορούσε και με εσώρουχα δανεικά, απ’ τον πατέρα του.
Δεν το ‘χε χωνέψει, ακόμα κι όταν γύρισε στο Παγκράτι. Μπήκε σπίτι, έβαλε το κινητό του να φορτίσει, ζέστανε την πίτα για να φάει· έπλυνε τα πιάτα, συμμάζεψε, μούλιασε στη μπανιέρα χωρίς να νιώθει την απουσία της θείας Ζωής, που την έβλεπε άλλωστε δυο-τρεις φορές το χρόνο πια.
Ανοίγοντας το τηλέφωνο, έπεσαν βροχή οι ειδοποιήσεις τριών ημερών: «Να ζήσεις να τη θυμάσαι», «Πάρε με όταν γυρίσεις», «Σπύρο, δεν απαντάς, όλα καλά;» μέχρι που το μάτι του έπεσε στο φάκελο με τα emails της, τακτοποιημένα και περιποιημένα, όλα με το όνομά της πρώτα και το θέμα αμέσως μετά, «Ζωή: συνταγή γιουβαρλάκια», «Ζωή: φωτογραφίες γάμος Ελένης», «Ζωή: αναγγελία ΑΣΕΠ», όσα συζητούσαν —από απόσταση— θεία και ανιψιός. Καθώς σκρόλαρε βούρκωνε, και όσο θόλωνε το βλέμμα του ήρθε πετώντας το τελευταίο φακελάκι και κάθισε πάνω πάνω στο σωρό: Τετάρτη, 3 Δεκ, 01:42, θέμα «Ζωή: οδηγίες χρήσης»· η υπενθύμισή της για το PDF που του ’χε ζητήσει να της βρει για το πλυντήριο πιάτων.

Συμμετοχή στη στήλη “Μικρή Κλίμακα” του Περιοδικού Χάρτης, Ιανουάριος 2023